Besledik büyüttük danayı, tanımaz oldu anayı
Annelik, babalık duygusu neredeyse her insanda var olan iç güdüsel bir durumdur. Zamanı geldiğinde hemen her insan anne veya baba olmak, yetiştirilmeleri, bakımları zor olsa da evlat sahibi olmak ister.Bunun için evlenir, çalışır, didinir ve sahip oldukları evlatları için her türlü fedakarlıkta bulunurlar.
Baba sabahlardan akşamlara kadar iş güçle boğuşur, anne çocuklarının bakımı, evinin temizliği ve çoğu kez de hem dışarıdaki iş güçle hem de evinin, çocuklarının işi gücü ile uğraşı ve yıpranır. Büyük fedakarlıkla da olsa çocuklarını iyi veya kötü bir şekilde yetiştirir, onlara güzel yaşam standartları kazandırırlar.
Fakat çocuklar, anne ve babanın yaptığı fedakarlığı yapmaz. Kendileri de anne veya baba olmadan kendi anne, babalarının kıymetini bilmezler. Hatta anne ve babaları kendilerine muhtaç hale düştüğünde onları sahiplenmezler bile. Bu, nankörlük, kıymet bilmezliktir. Anne ve babalarımızın üzerimizdeki emekleri büyüktür. Bu yüzden ölüme kadar onlara sahip çıkmalı, üzerimizde bulunan hakları az da olsa geri vermeye çalışmalıyız.