Çivi Çıkar Ama İzi Kalır
İnsanlara karşı gösterdiğimiz kötü davranışlar ve söylediğimiz kırıcı sözleri ortadan kaldırsak, onlardan özür dilesek bile, onların yaptıklarımızı unutması mümkün değildir. Zira yaşanan artık bir kere yaşanmıştır ve biz ne yaparsak yapalım, onun anısını onların hafızalarından veya yüreklerinden silemeyiz.
İnsanların kalplerini kırmak, onları üzmek Müslümanlarca da en büyük günahlardan birisi sayılmıştır. Zira atalarımız ”Bir gönül yıkmak, Kabe’yi yıkmaktan daha kötüdür.” diyerek, bunun önemini vurgulamaya çalışmıştır. söylediğimiz kırıcı sözlerin etkisinin hiç geçmediğine dair çok güzel bir hikaye anlatılır. Hikayeye göre, sözlerine ve davranışlarına hiç dikkat etmeyen, bu yüzden de arkadaşlarının kalbini sürekli kıran, onları inciten bir çocuk vardır. Çocuğun babası durumun farkındadır; ancak onca tavsiyeye, ikaza rağmen, çocuğu kırıcı konuşmaktan alıkoyamaz. Nihayet kendince çok etkili olacağını düşündüğü bir yönteme başvurur. Çocuğa yüzlerce çivi ve genişçe bir tahta vererek, kırdığı her kalp için bu tahtaya bir çivi çakmasını tembihler. Çocuk, bu işi bir oyun gibi görür ve babasının söylediğini aynen uygulamaya başlar. Ertesi gün tahtaya beş on çivi çakılmış olarak evine gelir. Bir gün, iki gün, üç gün derken kısa bir süre sonra tahtada çivi çakılacak yer kalmamış olur. Babası bu sefer de oğlundan, daha önce kırdığı tüm arkadaşlarından özür dilemesini, kendisini affettirmesini ve kendisini affettirdiği her bir arkadaşı için tahtadan bir çivi çıkarmasını söyler. Bu da çocuğun hoşuna gider ve arkadaşlarından özür dilemek için işe koyulur. Kısa zamanda tüm çivileri çıkarmış olur. Babasına gelerek, sevinçli bir şekilde, ”Kendimi tüm arkadaşlarıma karşı af ettirdim baba, artık bir sorun kalmadı.” der. Fakat babası için iş bitmiştir. Tahtayı oğlunun elinden alır ve çiviler söküldükten sonra kalan izleri ona gösterir. Ve der ki: ”Oğlum bak, kırdığın her arkadaşının gönlünü almayı başardın ve çivileri söktün; fakat söktüğün her çivinin ardından kocaman bir iz kaldı. İşte bu izlerin aynısından, senin arkadaşlarının kalbinde de var. Ve sen ne yaparsan yap, bu çivilerin izlerini yok edemediğin gibi, onların kalbindeki yaraları da yok edemeyeceksin.” Çocuk bir anda durumun farkına varır ve bir daha kırıcı olmamaya kendi kendine söz verir.
Bu güzel hikayeden elbette ki bizler de en güzel dersi çıkarmalı, insanların kalplerini kırmaktan uzak olmalıyız. Zira kırdığımız kalbin tamamen onarılması asla mümkün değildir.