İmece
İmece, bir köyün tüm sakinlerinin veya herhangi başka bir topluluğun bir işi eş birliği ile yapmasıdır. Daha çok köylerde yapılmaktadır. Gönüllülük esasına dayansa da zorunlu yapıldığı durumlar da olabilir. Bilindiği gibi illerde, ilçelerde ve kasabalarda belediyeler bulunmaktadır. Bu tür yerleşim birimlerinin alt yapı, temizlik gibi işleri belediye ekiplerince yapılır. Ancak köylerde belediye olmadığı için, köylüler kendi işlerini kendileri yapmak zorundadır. İmece, birlik ve beraberliğin, dayanışmanın ürünüdür. Tek kişi ile yapılması zor veya imkansız olan işlerin beraberce yapılmasına olanak sağladığı için önemi ve değeri büyüktür. Örneğin bir köyde her evin genellikle hayvanları olur. Bu hayvanların çoban tarafından meralarda otlatılması gerekir. Ancak böyle bir mera taşlık, dikenlik bir alansa temizlenmesi gerekir. İşte, tam da burada İmece yöntemi girer devreye, Bütün köylülere duyurulur ve belirlenen gün ve saatte, köylüler meraya giderek oraları temizler ve hayvanlar için otlanmaya hazır hale getirilir. Yahut köyde bir cami yapılacaksa, bu caminin inşaatında tüm köylüler karşılıksız olarak çalışır ve caminin bitmesi sağlanır. Böylece iş birine yıkılmamış ve o kişi çok yorulmamış olur. Bir atasözümüz vardır: ”Bir elin nesi var, iki elin sesi var.” Evet, gerçekten de bir tek insanın zor işleri başarması güç olur; ancak o toplumu oluşturan insanların hepsi işin bir ucundan tutarsa iş hem kolay hem de kısa sürede bitirilmiş olur.
İmece ile insanlar yardımlaşmış, birbirini desteklemiş olur. Bu güzel geleneğin her daim devam ettirilmesi büyük önem arz eder. Özellikle en zor görülen işlerin bile imece usulü yapılması onları fazlası ile kolaylaştırır. Bu yöntemi hayatımızın her safhasında tatbik eder, dayanışmayı unutmazsak, yapamayacağımız iş yoktur.