Bülbülü altın kafese koymuşlar ah vatanım
İnsanlar için dünyanın en güzel yeri şüphesiz ki, doğup büyüdükleri, çocukluk anılarını yaşadıkları yerdir; yani memleketidir. Kişi, taşını toprağını bilmediği, insanını tanımadığı, havasını yeterince solumayıp, suyunu içmediği yere karşı kendini yabancı hisseder. Gerçek huzuru orada yakalayamaz.
İnsanın vatanı, çorak topraklar da olsa, dağ taş da olsa, ekin biçmez ot bitmez yer de olsa çok farklı gelir. Hele de o vatandan uzak kalınca gurbetlik acısı yüreğine dokunur. Aslında kişiye güzel gelen o vatanın dağı taşı değil, yaşadığı anılarıdır. Bazen öyle memleketler görürüz ki insanların orada niçin ve nasıl yaşadıklarına şaşırır kalırız. ”Burada da yaşanır mı!” deriz. Oysa bunu bir de o memlekette doğup büyüyenlere sormak gerekir. Onlara sorsak, belki de oranın kendilerine cennet gibi geldiğini söyleyeceklerdir.
Esaret de tıpkı gurbetlik gibi acıdır. Esaret altında olan, özgürlüğü kısıtlanmış olan kişi, esir olduğu yerde ne kadar güzel imkanlarda yaşarsa yaşasın, özgürlüğü arar. İnsan esir olup her gün ziyafetler çekeceğine, özgür olup aç dolaşsa daha iyidir.